Semaine 6/7 la fin

Het avontuur zit er jammer genoeg zo goed als op. Vrijdagavond ga ik in het vliegtuig terug naar het koude Bergentheim. Scheelt maar 35 graden gelukkig, komt vast goed. Afgelopen 7 weken geleefd als een ware camerounais. Dat laat me als 18-jarige jongen niet koud. Serge heeft me veel wijsheid bijgebracht door zijn verhalen te verduidelijken met heldere voorbeelden. Laat ik daarom dit in de praktijk brengen door middel van een vergelijking te trekken met een achtbaan. Die geeft namelijk een goed beeld van mijn avonturen. Voor zover ik die uit kan leggen natuurlijk.

Stel je voor: je bent als 7-jarige jongen met je vader in een pretpark. Je durft eindelijk de sprong in het diepe te maken. Je gaat voor het eerst in de achtbaan! Maar je wil niet zomaar in een achtbaan; eentje met 8 loopings en 4 kurkentrekkers. Gelukkig ben je groot voor je leeftijd en voldoe je aan de strenge eisen van de achtbaan. Het avontuur begint... Ondanks dat je vader het bizar vindt om gelijk de eerste keer in de meest heftige achtbaan van het park te gaan.  "Je kunt toch in de kinderachtbaan?"  Er zijn meer stoere kerels die argwanend kijken als jij trots in de rij staat voor de achtbaan. Je trekt de beugel naar je toe en de achtbaan baant zich een weg naar boven. Je weet dat er geen weg meer terug is. C'est parti.

Ongetwijfeld vraag je je af wat dit bovenstaande gedeelte met mijn reis te maken heeft. Laat me het uitleggen. De stap die ik heb gezet om naar Kameroen af te reizen was een ongelooflijk moeilijke keuze. Kameroen is nou eenmaal geen Frankrijk. Het is namelijk een complex land met een handleiding. (Dit is een beetje als de strenge eisen van een achtbaan.) Een veelgestelde vraag in mijn voorbereidingstijd was dan ook: "Wat moet jij in een land als Kameroen?" Deze vraag in combinatie met het slechte nieuws over Kameroen heeft me doen laten twijfelen. Terugkijkend ben ik maar wat blij dat ik ben gegaan. Had het voor geen goud willen missen. Het is te vergelijken met het jongentje die in de spectaculairste achtbaan gaat. Een geweldig avontuur die pas begint als je in het vliegtuig stapt. Dan realiseer je je dat er geen weg terug meer is. Je hebt er vrede mee en laat alles gewoon op je af komen.

Ook was mijn verblijf hier echt een emotionele achtbaan. Bijvoorbeeld toen ik zondag kakkerlakken in mijn hotelbed vond. Hierdoor heb ik de hele dag amper geslapen. Zelfs in een nieuwe "schone" kamer ging slapen moeilijk. In dat geval vraag je jezelf toch wel af hoe je in Kameroen beland bent. Maar aan de andere kant zijn er, vooral, veel mooie dingen op me af gekomen. Met als mooiste ding misschien wel het feit dat een voor mij onbekende Serge mij in zijn huis ontvangt en zonder zich aan te passen mij deel laat voelen van zijn familie. Een geweldige kans en een wijze levensles! Man, deze gastvrijheid raakt me toch wel. Zou jij hetzelfde doen als een onbekende uit een land als Kameroen dit aan jou vraagt? Om over na te denken.

Voor een achtbaan geldt: je moet er zelf in hebben gezeten om het gevoel te ervaren. Dit kan je niet uitleggen aan iemand anders. Zo is het ook met mijn ervaring hier. Ik verlaat met een euforisch gevoel en een grote glimlach Yaoundé. Het is alsof ik net in een achtbaan heb gezeten. Het besef is er nog niet van wat er allemaal op me af is gekomen in de afgelopen weken. Raad echt iedereen aan om een soortgelijke reis te doen. Doe je rugzak op, ga eens van de gebaande paden af, verbreed je wereldbeeld en vergeet vooral niet te genieten!

À très bientôt  !
Mark